نمک گیر خنده هایت شدم
تشنه تر شدم به صدایت
بازهم صدایت را در گوشم نجوا کن

ریحان.

غروب زمستان بود.
عباس آباد بود و ما بودیم و ماشین.
سیب را تو دادی به دستم
من دو نیم اش کردم
قلبی برای تو
قلبی برای من.
آه لعنتی
قرار نبود تو خدا شوی 
و من را برانی از بهشت کوچک ات

ریحان.